Z nadzieją na mróz

Trzeba mi wielkiej wody,
tej dobrej i tej złej.

 Na wszystkie moje pogody,
niepogody duszy mej

Przyznam się Szanownemu Państwu, że wolałabym jednak śnieg. Przynajmniej jeszcze przez kilka najbliższych tygodni. Wielka woda na przełomie stycznia i lutego, trochę mnie wytrąca
z równowagi. Tłumy ludzi pod parasolami wycinają mi z linii czasowej dwa miesiące, organizm zaczyna twierdzić, że się nie znam, bo przecież jest, jak wszyscy widzą, kwiecień i mam potrzebę schowania grubych płaszczy i kożuchów na tył szafy. A wyciągnięcia cienkich szali, miękkich płaszczyków i żakietów z krótkim rękawem.

 Dzisiaj rano niespodzianie zapukała do mych drzwi
Wcześniej niż oczekiwałem przyszły te cieplejsze dni
Zdjąłem z niej zmoknięte palto, posadziłem vis a vis
Zapachniało, zajaśniało...

Kwiecień, prawda. Trawnik między blokami nieśmiało zaczyna przygotowywać się do nowego sezonu. Ptaszęta drą dzioby, okoliczna młodzież oblega wieczorami ławki na skwerze.

Wiosna, ach to Ty!

Otóż nie! O co to, to nie! Nie życzymy sobie - ja, dzieci objuczone sankami i ledwo od ziemi odrosłe zboże ozime. Poproszę powrotu śniegu, sopli zwisających malowniczo z okapów
i lodowych kwiatów na szybach. Jeszcze się nie nacieszyłam zimą na tyle, żeby pozwolić jej tak po prostu odejść.

Im bardziej pada śnieg
bim - bom.
Im bardziej prószy śnieg
bim - bom.

I tak, dobrze widzicie, mam wreszcie do noszenia własne, bardziej codzienne niż naszyjnik, śniegowe płatki. A to wymaga w końcu odpowiedniej oprawy. Oraz najwyraźniej dodatkowego jelenia, ale na to już się nic nie dało poradzić.

Białe wiatry już zawiały, wiosny, lata wszystkie znaki
Po niej tylko pozostały przymarznięte dwa leżaki

Podstępna wiosna macza jednak swoje, białe jak lilije, rączęta we wszystkim i sznurki pojawiające się w kolczykach oraz bransoletce są w jednym z, szykowanych
na najmodniejsze, kolorów nowego sezonu - czyli słonecznej żółci. Tak, to prawda,
nie dałam się jeszcze przekabacić neonom.

Nim przyjdzie wiosna,

nim miną mrozy,

w ciszy kolebce  

Hmm... Niektórzy pewnie zauważyli, że kwiatki do kożucha jakoś nie mogą się doczekać własnej notki. Może to dlatego, że zanim zdążę któremuś zrobić zdjęcie - znika jak sen jaki złoty? Chyba nie tylko mnie zależy na wykorzystaniu ostatnich zimowych dni
do maksimum. Czasem udaje mi się złapać któregoś na chwilę w telefonie, ale proszę Państwa,
w przelocie, w tym świetle? To najlepsze, co dało się osiągnąć z jednym z nich, a kolory i tak są przekłamane:

Futerko w gołębim kolorze, liliowa, żółta i fioletowa ekoskóra, pióra w bielach, oberżynie
i błękitach, sutasz dla kaprysu i haft koralikowy z kryształem akrylowym (jasny róż) pośrodku. Na bogato. Tak jakby ze szlachecką nutą...? 

Tak, ma łagodny klimat, gdy zima moja miła,
można wejść głębiej w rok

A ponieważ to broszka, to idealnie nadaje się do ozdobienia zimowego płaszcza, torby,
albo, czemu by nie, kołpaczka. Nie wiem jak na rynku z dostępnością kołpaczków, ale wiem,
że Dziewczyny noszą te pierzaste broszki także do grubych, wełnianych swetrów
i spinają nimi szale. Gdy pogoda wymaga zimowych opatuleń, oczywiście.

Podążam tylko sobie znanym szlakiem
Siarczysty mróz stał się mym sprzymierzeńcem,
moim bratem.
To przecież jest moja ulubiona pora roku

Co na warsztacie poza tym? Szyje się kilka nowych sutaszy, konkursowe, malowane mroczności, na uszycie czekają dwie aplikowane i bezczelnie paćkane akrylami torby (tak, tak, Sherlock BBC nadal ma u nas w domu aktywny fanklub), marzy mi się naszyjnik z piórami
i skórą. Spadnie świeży śnieg, zaświeci słońce - będą w końcu dobre zdjęcia.
Czego sobie i Wam życzę.

Miłego tygodnia, zaklnijcie trochę bieli, specjalnie dla mnie.

Jeszcze tylko Sting, z przepięknego koncertu nagranego w 2009 roku w Durham Cathedral.

.